Iets engs en spannends doen.
Het soort waarbij je het liefste net als in het griezeligste deel van een film, onder de deken wegkruipt met een bak ijs en je ogen pas open doet als het spannende muziekje voorbij is…
Als jullie dit lezen heb ik het gedaan.Op de verzendknop gedrukt van een (best) lang verhaal over ondernemen.
Ik neem een break. Een kookbreak.
Noem het maar een covid-vacation.
Vacation starts 01-06-20 !
En jullie input is tijdens deze ‘vacation’ meer dan welkom!
Het is wat stil geweest hier op de rebelse pagina. Dat heeft natuurlijk een reden, en die, heb ik, na wat nachten prakkizeren, besloten met jullie te delen. Want ik deel graag.
Of het nu gaat om eten, kennis, boeken, verhalen, een plaatsje bij me aan tafel of planten, ik doe dat graag. Delen.
En misschien, hebben jullie wel een idee voor me? Want ook daar houd ik van. Van wilde, mooie, smakelijke en fijne ideeën. En voor de mensen die wat met me hebben afgesproken met betrekking tot koken, en nu schrikken na het lezen over het kookbreakcovidvakantiedingetje…
Do not worry!
Dat wat afgesproken is, blijft afgesproken en kook, deel en onderwijs ik met veel liefde en plezier. En helemaal stil zal het zeker niet worden, want er ligt heus nog wat leuks op de planken voor jullie te wachten….
Corona. Niemand zag het ècht aankomen.
Ook ik als zzp-er niet…
En dat was of ben ik. Een zzp-er met plannen. Plannen die nu in de ijskast staan. (En ik hou verschrikkelijk veel van dingen in de ijskast, maar eigenlijk betreft dat altijd ijs- en geen plannen)
Het zag er zo mooi uit allemaal. Ik stond voor hete vuren, maar ging er voor 1000% voor en slaagde; Ik ging naar Parijs, met de hulp van velen, om daar vegan culinairy art en fine dining te studeren. Kwam terug met ervaringen, goede moed, diploma’s, een buisinessplan, dromen en tonnen energie.
En nog meer geweldige dingen en mensen kwamen op mijn pad. Interessante kickass toekomstmogelijkheden, hulp in de keuken… zelfs een paar bedrijfspanden lonkten vanaf de zijlijn naar me. Lonken? Het was zelfs met een vette knipoog. (We hadden nog net geen verkering.)
Werken met veel plezier bij mijn werkgever, en ondertussen koken mèt en voor anderen om de financiële middelen te genereren die passen bij die droom (En dat nog nèt-geen-verkering-pand). Ondertussen plannen makend om straks dingen mooi te kunnen laten samenvloeien.
Dat mijn huis ondertussen als tijdelijke opslagplaats dient voor een complete restaurantinventaris neem ik voor lief.
Het duurt niet eeuwig!
Het komt allemaal goed!
Alsof je een lekkere lunch gaat maken, waarbij je alle ingrediënten alvast klaar legt. En dus iedere blik richting keuken, je dat dikgesneden warm brood met cashewcreamcheese, avocado en alfalfa al hààst kunt proeven. En je tè vaak op de klok kijkt of het al lunchtijd is.
Peche kucha in maart mocht mijn podium zijn, om mijn reis naar Parijs te delen, plannen op tafel te leggen als ware het een diner. En mijn mooiste recept daar tot succes uiteen te zetten.
Maar het liep anders. Covid-19 kwam, de aanschuiftafels konden niet doorgaan, ziekte in de familie en verdriet door sterfte op de werkvloer. Angst kwam en met mensen samen zijn kon niet echt. Knuffels werden digitaal en gesprekken werden geschreeuw naar weerszijde van de straat. 20 uur per week koken en 20 uur in loondienst werken en genieten van de kinderen, werden 20 uur per week koken, 20 uur in loondienst werken en 30 uur thuisscholing “teneinde lering ende vermaeck”. Het is heerlijk om de kinderen zo veel thuis te hebben, maar het vraagt ook wat van je.
Die kickass toekomstplannen liggen nu dus in die koelkast. Maar hoe lang zijn zulke plannen houdbaar?
Gisteren bereidde ik met veel liefde en plezier maaltijden. 36 stuks.
Normaliter is dat al hard werken in m’n eentje, maar omdat veel dingen nu moeilijk(er) te krijgen zijn, is het extra moeilijk. Zo kan de leverancier van biodisposables bijvoorbeeld geen grondstoffen meer inkopen, domweg omdat die er niet voldoende zijn en daardoor ligt dus de productie van biologisch afbreekbare maaltijdbakjes stil. “Loes, wat bazel je nu over bakjes?” Nou, 36 bakjes maaltijden, met daarin 3 cups per bakje… dan heb ik stiekem nogal wat bakjes nodig… en per maaltijduitgiftedag betekent dat zonder de kosten van het naar de winkel gaan of online bestellen met zeker per keer een 15 euro. En nu moet ik dus gaan hoarden, bij verschillende winkels, als ware deze bakjes kostbare rollen wc papier. Het klinkt hilarisch, dat weet ik ook wel, maar het kost me veel tijd en extra geld in plaats van dat het me wat oplevert. Dat is jammer, want die tijd had ik eigenlijk al tekort!
Zo probeer ik tussen werken, thuisscholen en koken ook een nieuwsbrief de lucht in te krijgen, mijn boekhouding en administratie in orde te maken, te zorgen dat er iemand is die stickers voor mij in t goede formaat kan laten afdrukken, mijn mailcontacten goed in Outlook plaatsen, de website grondig onder handen nemen, het buisinessplan naar de huidige situatie finetunen, en ergens nog te slapen 😉
Over de plannen. En de ijskast.
Omdat ik geen fulltime zzp-er ben, maar in loondienst de centen verdien die ik nodig heb om mezelf en de kids te eten te geven, kom ik niet in aanmerking voor een tegemoetkoming m.b.t. de covid-regeling. Dus dat betekent voor nu dat het werk wat ik al kokende doe, eigenlijk vooral gebaseerd is op liefdadigheid. Ik promoot een plantaardige lifestyle, maak mensen blij met wat ik kook.
De branchevereniging waarschuwde al; Zorg dat je nu niet meer gaat ondernemen maar er in verhouding minder aan over gaat houden.
En daar ging ik, waarschuwing ten spijt, de fout in. Toen mijn geweldige boekhoudster (welke al 10 jaar alle vertrouwen in me heeft) me een mailtje stuurde vorige week, met daarin wat vragen over mijn omzet en kosten/baten, zag ik het. Ik was gewaarschuwd maar had het niet zien aankomen. Ik werk als filantroop.
Ben maar blij dat je nog niet begonnen was jôh!
Dat die verkering met dat pand niet doorgegaan is.
Ben maar blij dat je voor een baas werkt en niet hoeft te stoppen voor je echt begonnen bent.
“Ja, dat is ook zo” antwoord ik dan.
Maar eerlijk? Ik ben helemaal niet zo blij.
Alsof die lunch waar je jezelf al uren op verheugd hebt, het dikke brood zojuist in plakken gesneden, met cashewcreamcheese bestreken ligt te wachten op het lekkerste.
De avocado!!! En je snijdt deze.
En ~It turns out~ dat het ding nog veel te hard is. Niet eetbaar hard. Dàt gevoel.
“Maar dan kan je de avocado toch over een paar dagen opeten?”
Ja dat klopt. Ongeveer.
#omdenken heet dat.
En dat gaat me meestal best goed af.
Behalve als je uit ervaring weet hoe dat gaat met avocado’s. Net als je denkt; nu is ie goed! Blijkt ie al te ver heen en ziet er van binnen niet appetijtelijk meer uit.
Keuzes maken!
Vandaar die kookbreak. Die ‘vakantie’.
Om na te denken en een nieuw plan te maken. En daar kan ik jullie hulp best bij gebruiken!
Wat nu als deze periode achter de rug is?
In een ijskast blijft ook niet alles eeuwig goed. Filantropisch koken totdat betere tijden komen? De kookbreak laten voortduren met als risico (tevreden) klanten te verliezen? Gokken dat er nieuwe klanten komen in de toekomst? Of dat de 1,5 meter cultuur er niet lang blijft en er hoop is voor mijn plan? Dat de bank in zulke rare tijden nog steeds over de brug wil komen? Of mijn plan opgeven en de vrijgekomen tijd anders besteden? Even rust om energie te bundelen? Beginnen met een (betaalbare) opslagplaats zoeken voor de restaurantspullen om zo mijn huis weer een thuis te maken en daarna nadenken over what to do?
Misschien… ken je me, of kan je je mijn situatie voorstellen. Of heb na het lezen van dit stukje gewoon dè- briljante ingeving die me verder zou kunnen helpen… als dat zo is, of je hebt zin om op gepaste afstand koffie met me te drinken…Mail je me dan?
[email protected]
