Zo. Dat is er uit. Het zit me dwars en dan kan je het maar beter uitspreken.
Al dagen denk ik na over welke content op website en socials te plaatsen, nu het niet goed voelt, leuke foto’s te plaatsen van de aanschuiftafels, workshops en andere dingen die altijd georganiseerd werden en waar gezellig samenzijn met lekker Rebelicious-eten, de boventoon voerde. Even overwoog ik dan maar oude foto’s van gezellig samen zijn van afgelopen jaar te plaatsen, maar die gedachte maakte me vooral weemoedig en nog niet blij zoals ik dat zou willen zijn.
Gisteren kwam ik na een negatieve uitslag uit een 10 daagse COVID – quarantaine. Het voelde een beetje als een nieuw begin! Weer koffie kunnen zetten voor de buurman en de schilders in de straat, weer boodschappen kunnen gaan doen om het gezellige praatje in de supermarkt (ook al is dat dan met mondkapje op 1,5 meter afstand) En graag wil ik dat nieuwe beginnetje vasthouden en die fijne kleine blije dingen aan jullie laten zien op de tijdlijn. Want de kern; nog steeds? IK MIS JULLIE ! Mag ik je vragen om straks in de stories hierboven, op mijn vragen te reageren? Wellicht dat we dan weer een beetje kunnen connecten. Al is het maar een hèèl klein beetje… Een beetje samen!
Om een microbeginnetje te maken stap ik zo in de auto en ga soep brengen naar wat collega’s die nog in quarantaine zitten, en hoop dat dat een heel klein sprankje is.
Het soort waarbij je het liefste net als in het griezeligste deel van een film, onder de deken wegkruipt met een bak ijs en je ogen pas open doet als het spannende muziekje voorbij is…
Als jullie dit lezen heb ik het gedaan.Op de verzendknop gedrukt van een (best) lang verhaal over ondernemen.
Ik neem een break. Een kookbreak. Noem het maar een covid-vacation. Vacation starts 01-06-20 ! En jullie input is tijdens deze ‘vacation’ meer dan welkom!
Het is wat stil geweest hier op de rebelse pagina. Dat heeft natuurlijk een reden, en die, heb ik, na wat nachten prakkizeren, besloten met jullie te delen. Want ik deel graag. Of het nu gaat om eten, kennis, boeken, verhalen, een plaatsje bij me aan tafel of planten, ik doe dat graag. Delen.
En misschien, hebben jullie wel een idee voor me? Want ook daar houd ik van. Van wilde, mooie, smakelijke en fijne ideeën. En voor de mensen die wat met me hebben afgesproken met betrekking tot koken, en nu schrikken na het lezen over het kookbreakcovidvakantiedingetje…
Do not worry!
Dat wat afgesproken is, blijft afgesproken en kook, deel en onderwijs ik met veel liefde en plezier. En helemaal stil zal het zeker niet worden, want er ligt heus nog wat leuks op de planken voor jullie te wachten….
Corona. Niemand zag het ècht aankomen. Ook ik als zzp-er niet… En dat was of ben ik. Een zzp-er met plannen. Plannen die nu in de ijskast staan. (En ik hou verschrikkelijk veel van dingen in de ijskast, maar eigenlijk betreft dat altijd ijs- en geen plannen)
Het zag er zo mooi uit allemaal. Ik stond voor hete vuren, maar ging er voor 1000% voor en slaagde; Ik ging naar Parijs, met de hulp van velen, om daar vegan culinairy art en fine dining te studeren. Kwam terug met ervaringen, goede moed, diploma’s, een buisinessplan, dromen en tonnen energie.
En nog meer geweldige dingen en mensen kwamen op mijn pad. Interessante kickass toekomstmogelijkheden, hulp in de keuken… zelfs een paar bedrijfspanden lonkten vanaf de zijlijn naar me. Lonken? Het was zelfs met een vette knipoog. (We hadden nog net geen verkering.)
Werken met veel plezier bij mijn werkgever, en ondertussen koken mèt en voor anderen om de financiële middelen te genereren die passen bij die droom (En dat nog nèt-geen-verkering-pand). Ondertussen plannen makend om straks dingen mooi te kunnen laten samenvloeien. Dat mijn huis ondertussen als tijdelijke opslagplaats dient voor een complete restaurantinventaris neem ik voor lief. Het duurt niet eeuwig! Het komt allemaal goed!
Alsof je een lekkere lunch gaat maken, waarbij je alle ingrediënten alvast klaar legt. En dus iedere blik richting keuken, je dat dikgesneden warm brood met cashewcreamcheese, avocado en alfalfa al hààst kunt proeven. En je tè vaak op de klok kijkt of het al lunchtijd is.
Peche kucha in maart mocht mijn podium zijn, om mijn reis naar Parijs te delen, plannen op tafel te leggen als ware het een diner. En mijn mooiste recept daar tot succes uiteen te zetten.
Maar het liep anders. Covid-19 kwam, de aanschuiftafels konden niet doorgaan, ziekte in de familie en verdriet door sterfte op de werkvloer. Angst kwam en met mensen samen zijn kon niet echt. Knuffels werden digitaal en gesprekken werden geschreeuw naar weerszijde van de straat. 20 uur per week koken en 20 uur in loondienst werken en genieten van de kinderen, werden 20 uur per week koken, 20 uur in loondienst werken en 30 uur thuisscholing “teneinde lering ende vermaeck”. Het is heerlijk om de kinderen zo veel thuis te hebben, maar het vraagt ook wat van je. Die kickass toekomstplannen liggen nu dus in die koelkast. Maar hoe lang zijn zulke plannen houdbaar?
Gisteren bereidde ik met veel liefde en plezier maaltijden. 36 stuks. Normaliter is dat al hard werken in m’n eentje, maar omdat veel dingen nu moeilijk(er) te krijgen zijn, is het extra moeilijk. Zo kan de leverancier van biodisposables bijvoorbeeld geen grondstoffen meer inkopen, domweg omdat die er niet voldoende zijn en daardoor ligt dus de productie van biologisch afbreekbare maaltijdbakjes stil. “Loes, wat bazel je nu over bakjes?” Nou, 36 bakjes maaltijden, met daarin 3 cups per bakje… dan heb ik stiekem nogal wat bakjes nodig… en per maaltijduitgiftedag betekent dat zonder de kosten van het naar de winkel gaan of online bestellen met zeker per keer een 15 euro. En nu moet ik dus gaan hoarden, bij verschillende winkels, als ware deze bakjes kostbare rollen wc papier. Het klinkt hilarisch, dat weet ik ook wel, maar het kost me veel tijd en extra geld in plaats van dat het me wat oplevert. Dat is jammer, want die tijd had ik eigenlijk al tekort!
Zo probeer ik tussen werken, thuisscholen en koken ook een nieuwsbrief de lucht in te krijgen, mijn boekhouding en administratie in orde te maken, te zorgen dat er iemand is die stickers voor mij in t goede formaat kan laten afdrukken, mijn mailcontacten goed in Outlook plaatsen, de website grondig onder handen nemen, het buisinessplan naar de huidige situatie finetunen, en ergens nog te slapen 😉
Over de plannen. En de ijskast.
Omdat ik geen fulltime zzp-er ben, maar in loondienst de centen verdien die ik nodig heb om mezelf en de kids te eten te geven, kom ik niet in aanmerking voor een tegemoetkoming m.b.t. de covid-regeling. Dus dat betekent voor nu dat het werk wat ik al kokende doe, eigenlijk vooral gebaseerd is op liefdadigheid. Ik promoot een plantaardige lifestyle, maak mensen blij met wat ik kook.
De branchevereniging waarschuwde al; Zorg dat je nu niet meer gaat ondernemen maar er in verhouding minder aan over gaat houden. En daar ging ik, waarschuwing ten spijt, de fout in. Toen mijn geweldige boekhoudster (welke al 10 jaar alle vertrouwen in me heeft) me een mailtje stuurde vorige week, met daarin wat vragen over mijn omzet en kosten/baten, zag ik het. Ik was gewaarschuwd maar had het niet zien aankomen. Ik werk als filantroop.
Ben maar blij dat je nog niet begonnen was jôh! Dat die verkering met dat pand niet doorgegaan is. Ben maar blij dat je voor een baas werkt en niet hoeft te stoppen voor je echt begonnen bent. “Ja, dat is ook zo” antwoord ik dan. Maar eerlijk? Ik ben helemaal niet zo blij. Alsof die lunch waar je jezelf al uren op verheugd hebt, het dikke brood zojuist in plakken gesneden, met cashewcreamcheese bestreken ligt te wachten op het lekkerste. De avocado!!! En je snijdt deze. En ~It turns out~ dat het ding nog veel te hard is. Niet eetbaar hard. Dàt gevoel.
“Maar dan kan je de avocado toch over een paar dagen opeten?” Ja dat klopt. Ongeveer. #omdenken heet dat. En dat gaat me meestal best goed af.
Behalve als je uit ervaring weet hoe dat gaat met avocado’s. Net als je denkt; nu is ie goed! Blijkt ie al te ver heen en ziet er van binnen niet appetijtelijk meer uit.
Keuzes maken! Vandaar die kookbreak. Die ‘vakantie’. Om na te denken en een nieuw plan te maken. En daar kan ik jullie hulp best bij gebruiken! Wat nu als deze periode achter de rug is? In een ijskast blijft ook niet alles eeuwig goed. Filantropisch koken totdat betere tijden komen? De kookbreak laten voortduren met als risico (tevreden) klanten te verliezen? Gokken dat er nieuwe klanten komen in de toekomst? Of dat de 1,5 meter cultuur er niet lang blijft en er hoop is voor mijn plan? Dat de bank in zulke rare tijden nog steeds over de brug wil komen? Of mijn plan opgeven en de vrijgekomen tijd anders besteden? Even rust om energie te bundelen? Beginnen met een (betaalbare) opslagplaats zoeken voor de restaurantspullen om zo mijn huis weer een thuis te maken en daarna nadenken over what to do?
Misschien… ken je me, of kan je je mijn situatie voorstellen. Of heb na het lezen van dit stukje gewoon dè- briljante ingeving die me verder zou kunnen helpen… als dat zo is, of je hebt zin om op gepaste afstand koffie met me te drinken…Mail je me dan? Info@rebelicious.nl
Loes! Je was op tv! Uhhh yep. Echt er omheen kunnen gaat niet
Ik was op tv. Namelijk afgelopen dinsdag op omroep Brabant. En op omroep Brabant radio.
Eerst online op maandagavond een stukje (zie hieronder) en daarna dinsdag kort in het vroege nieuws, wat langer in het late.
Misschien lukt het me om de directe link te plaatsen, maar dat wordt dan een andere keer!
Omdat alles in stroomversnelling gebeurde: mogen-we-komen-filmen•en-hop•een-uur-later-waren-ze-er-, Had ik geen tijd om zenuwachtig te zijn (ook wel weer lekker)
Jezelf terug zien en horen is ècht akward. Maarre, wat ik eigenlijk zeggen wilde in dit stukje tekst? Er wordt een extra aanschuiftafel datum gepland! Dusse.. daar wil je bij zijn…
31 december tussen 10.00 en 18.00 uur.. Ben jij van harte welkom!
Dit “filmpje” maakte ik vorig jaar bij Gentle Gourmet, waar ik aankomend jaar wil gaan studeren in hartje Parijs. En ik plaats het filmpje hier nu als uitnodiging om met jullie te toasten!
Een oud en nieuw Borrel!
Vorig jaar nodigde ik jullie voor het eerst uit op oudjaarsdag, en dat was zo gezellig dat ik het dit jaar graag dunnetjes overdoe!
Graag schenk ik een kop thee, koffie met #rebelatte frisje of ander drankje voor je in op 31 december. Om jullie te bedanken voor jullie feedback, vriendschap, contact, of wellicht om elkaar voor het eerst in het echt te ontmoeten. Te vragen naar jullie jaar, en dat wat komen gaat.
Laat je me weten of je ook even langs komt? (Via een berichtje of mailtje bijvoorbeeld?) Dan kan ik zorgen dat ik voldoende lekkers op de plank heb liggen.
Vandaag (of morgen) ligt ie bij je in de brievenbus, als je in Oirschot, Spoordonk of de Beerzen woont ten minste! (De) Kektus !
Een prachtig glossy magazine.Voor en door ‘t turp. Of durp of duhhrûp
Afgelopen woensdag bevond ik mij in de gelukkige omstandigheid mee te mogen proosten om dit heugelijke, “prikkend en kan soms ook steken” -de feit te vieren.
Waarom ik ook een glaasje bubbels geschonken kreeg? Nou uhhh..
Pagina 11. Thats me. Over vegan eten.En dat je dan geen geitenwollie hoeft te zijn. (mag wel, want je mag natuurlijk zijn wie je wilt zijn) Ook over dat er vegans zijn die niet dun zijn, vegan eten niet per se duur is, en dat eiwitten ook in een sojaboon zitten. Maar ook ga ik met plaatselijke ondernemers spreken. Schrijf ik over vooroordelen, clichés en mijn kopzorgen. Over leuk en niet leuk.
Ik ga niet de hele Rebelicious-Facebookpagina, of deze website, vol zetten met mijn voorbereidingen om te gaan koken bij instituut Gentle Gourmet in Parijs, maar af en toe zal ik hier een updateje bijzetten. Me volgen via de Facebookpagina; koken in Parijs òf website www.kokeninparijs.nl , zorgt er voor dat je first row met me mee reist. Dus help je me onder de brug vandaan???
Foodfotografie is verre van mijn vakgebied.Maar deze foto heeft wel wat ik mooi vind om te zien op een plaat.
Ok. De foto zou nòg beter zijn geweest als deze gekanteld was en dus recht. Veel bruikbaarder ook.
(Maar tegen de tijd dat dat advies bij mij terecht kwam, had ik de burger al dubbel en dwars opgegeten, want hey, goed eten laat je niet koud worden )
Omdat ik niet voor iedere foto ander serviesgoed wil en kan aanschaffen, en echt fijn voor het milieu is dat ook niet. En dus dacht ik; Ik kan jullie om hulp vragen?
Heb jij nog servies of gekke props, kickass bestek of iets anders van die strekking? En vind je dat leuk om die terug te zien op een van mijn foto’s?
Ik ben je dankbaar als je me deze wilt lenen! Ik ga dan een gerecht verzinnen bij het kopje, bord, glas, bestek, tafelkleed, schaal of ‘keukending’ waar jij mee bij mij komt.
Leuk? Ik vind van wel! En hoop dat jij dat ook zo voelt en de keukenkasten voor me opentrekt.
Is zondag voor jullie ook de dag dat je tijd hebt om de keuken in te duiken?
Sinds ik onregelmatig werk is dat bij mij niet meer zo, maar voor veel mensen is dit de dag om weer eens de keuken in te duiken. Dus ik dacht….
Hebben jullie al ooit aardappelkroketjes zelf gemaakt?
Nee? Dan is dat zonder meer eens leuk om te doen! Wij deden dit afgelopen week en misschien heb je wel heel veel lol in het maken van aardappelkroketten, net zoals wij dat hadden. Lekker smeerlappen met puree (kinderhanden welkom!) en het is ook nog eens heel simpel!
Je schilt èèn kg aardappelen en kookt deze gaar. Je giet de aardappelen goed af stampt ze fijn. Daarna roer je er ongeveer 50 ml (soja)melk door en maakt zo een lekker lichtdroge puree. Kruid deze tot slot naar smaak met zout, peper en nootmuskaat. (Gek doen met chilipoeder, kerrie of knoflook kan natuurlijk ook)
Nu wachten tot de puree is afgekoeld.
Maak ondertussen van een paar lepels bloem met water in een soepbord een lekker papje. Probeer de klontjes weg te roeren. (Hoe dik het papje zijn moet? Ongeveer als lichtgeslagen room)
In een ander soepbord doe je een flinke hoeveelheid paneermeel.
Nu komt het bras- en knoeiwerk. Laat je kinderen (of doe het zelf en geef eventueel een huisgenoot de schuld) worstjes kneden, rollen en snijden van de afgekoelde puree. Vorm een aardappelkroket. Wat ook kan is een spuitzak gebruiken zonder spuitmond, of doe decadent en gebruik net als ik een millecroquettes apparaat (mag je overigens ook bij me lenen als je wilt weten of het wat voor je is!)
Rol de “pureekroketjes” door het bloempapje (ook de zijkanten niet vergeten) en daarna door de paneermeel.
Verwarm de friteuse op 175 graden en bak de kroketjes goudbruin. Meer kroketten dan honger? Vries ze dan ongebakken in. Lekker voor later!
Hier op de foto at ik mijn aardappelkroketten (zoals je ziet in 3 maten.) Op een bedje van groenten en is het dus eigenlijk niet eens ongezond.. (Nouja dat is wat ik mezelf een beetje probeer wijs te maken)
Deze foto maakte @lydievangool vandaag. Amongst a lot of others. Lydie maakte de foto’s voor een opdracht voor de fotovakopleiding die ze volgt. Over ambachten.
Een vegan chef fotograferen op #eetgeendierendag wat een lief idee!
En weet je? Ik vind het moeilijk voor de camera…
We spraken over overgewicht, en het jezelf bewust zijn van hoe je gewicht van invloed is op hoe de buitenwereld je ziet. Een onderwerp wat voor mij dagelijkse kost is.
Dus nu word ik even persoonlijk met jullie…
Zo heb ik moeite met eten in het openbaar, vooral als het iets ongezonders betreft. Omdat ik bang ben dat er naar me gekeken wordt. Mensen me ver- of beoordelen op m’n gewicht. Ook al weten ze niet waardoor ik dit gewicht heb, of hoeveel moeite ik doe om dat gewicht kwijt te raken, en ik mezelf soms, heel soms ook gewoon dat ene handje chips of dat ene frietje gun. Dat ook een vegan overgewicht kan hebben. En dat alle fudge die ik fotografeer heus niet in mijn eigen mond verdwijnt maar in die van een ander. Dat ik 8 kilo te licht ben om in het ziekenhuis geholpen te kunnen worden, en er ruim 30 op de weegschaal te zwaar ben.
Als ik nu nadenk over vandaag, dan ben ik trots op mezelf dat ik voor die camera heb gestaan en gezeten. En dat ik dit ook met jullie durf te delen. En weet je?
Iedereen heeft wel wat.
De een vindt zichzelf te dik, de ander te dun. De een heeft te weinig borsten naar eigen mening en de ander had graag wat langer willen zijn.
Iedereen is ok. zoals hij of zij is. Ook al voelt dat misschien niet zo, en kan ik over dat gevoel meepraten, zo voelt het wèl als ik naar een ander kijk. Hij of zij is ok. En gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde. Dan zou de wereld zo maar saai zijn.
Ik zou echt niet verbaasd zijn als er iemand is die me dat vraagt .. Alleen afgelopen week al verwerkte ik meer dan 10 kilo chocolade.. .
Maar natuurlijk heb ik ook nog een soort van privé leven. Hoewel…
Momenteel knok ik heel om mijn dromen waar te maken. Die bestaan uit onder andere een vegan gastronomique koksopleiding volgen in Parijs van èèn maand.
Daarvoor ga ik een crowdfundingactie starten en diverse evenementen organiseren om dit werkelijkheid te kunnen laten worden.
Als jij me kunt of wilt helpen,met wat dan ook! Let me know!
Volgende maand neem ik mijn kinderen mee naar Parijs om ze te laten zien wat mama’s doel is. En om ze de Franse cuisine te laten leren kennen. Tenslotte wil de ene kok worden, de ander bakker. Dus waar beter met ze heen dan Parijs?
Mijn auto is ook aan vervanging toe, en probeer dus te kijken of het me financieel lukt om in plaats van een auto een bedrijfsbus met dubbele cabine aan te schaffen en te gaan rijden. Hoe tof zou dat zijn!
Verder bestaat mijn leven uit fudge dus. En zijn mijn kids m’n alles.Soms heb ik nog wel eens tijd om wat te lezen. En werk ik met plezier bij NS.
Maar voor ik het vergeet te zeggen! Misschien nog wel het BELANGRIJKSTE van dit hele bericht; Over een week staat ie als het goed is online.
De speciale FUDGE pagina.
Een pagina vol info hoe jij aan zo’n doos speekselklieren-aansporende heerlijkheid kan komen als je vorige week het fudge evenement hebt gemist. Stay tuned!
